Misja: furtka

Nie wiem czy ciężko jest zasłużyć sobie na natrętnego sąsiada/-kę. Mnie to przyszło bez żadnego wysiłku...
Mieszkając sobie w mieścinie mojej niewielkiej w domu jednorodzinnym takich problemów nie miałam. Sąsiedzi cudowni, sielanka, wspaniale, idylla.


Jednak emigracja na studia i mieszkanie w bloku sprowadziło na mnie może nie z piekła rodem (nie będę drama queen), ale upierdliwą sąsiadkę.


Zastanawiam się co takiego jest w niektórych starszych ludziach, że czują potrzebę śledzenia każdego twojego ruchu, a przede wszystkim mają problem z maniakalną kontrolą nad tym, czy zamykasz furtkę.


Otóż blok, w którym to zamieszkuję, jest ogrodzony, a za każdym razem gdy chcesz się dostać do środka musisz wstukać kod.
Nic specjalnego, oprócz tego uczucia niczym z sensacyjnego filmu, gdy słyszysz dźwięk, że kod jest prawidłowy. Czujesz się jak szpieg, który właśnie złamał tajemniczy kod dostępu do najbardziej chronionej zagadki tego świata. Po prostu bajka.


Jednak tylko na początku, bo jak się okazuje, furtka chroni jej mieszkańców przed całym złem tego świata.


Takie odnoszę wrażenie, gdy raz po raz panie wychodzące ze swoimi pieskami (które są nota bene karykaturami piesków) upominają mnie, iż furtka powinna być zamknięta, choćbyś była Mariuszem Pudzianowskim i niosła kilkutonowy samochód na plecach (no cóż, on może by zamknął furtkę nogą).


I raz, wchodzę sobie obwieszona torbami, a uprzejma sąsiadka raczy mi zwrócić uwagę z wyrzutem: "Ja wiem! Pani jest z mojej klatki! Ja wiem! Niech pani nie udaje, że nie słyszy! [gdyż zgrabnie tę panią, mówiąc delikatnie, zignorowałam] Czemu pani nie zamyka furtki?!?!?!"

Boże, dlaczego.
Jestem naprawdę (oczywiście przede wszystkim skromną, ale i) uprzejmą osobą i szanuję starszych ludzi, ale cytując klasyka "ja chamstwa nie zniesę".



Prawdopodobnie owa przemiła sąsiadeczka miała w przeszłości kontakty ze służbami bezpieczeństwa, nie wiem, ale jej zapędy a'la agentka specjalna, są co najmniej śmieszne...

Dlatego śmieję się w głos i kontaktu z ową panią unikam. I jest mi z tym bardzo dobrze.

Mam nadzieję, że ona i jej superfurtka ochronią świat przed zagładą, a ona złoży swemu szefowi (towarzyszowi Administrator) raport, że jako superbohaterka właśnie sprawiła, że wszyscy ci nieznośni studenci, mający się za nie wiadomo kogo, poczęli zamykać furtkę niezależnie od warunków.




Pozdrawiam wszystkich buntujących się przeciw systemowi, nie zamykając furtki. Anarchia!

Beginning

Po kilku latach, gdzie mając lat trzynaście prowadzenie bloga było dbałością o animowane obrazki, formę, mniej dbałością o treść, gdy posiadanie laptopa to jeszcze było coś, zasiadam do nieodłącznego już notebooka i rozpoczynam blog, który będzie o wszystkim tym, co tylko mi się zamarzy. 

Wtedy jeszcze nie chciałam być niczym Carrie Bradshaw, jednak kilka lat później, mając lat siedemnaście i wszystkie sezony "Seksu w wielkim mieście" za sobą, postanowiłam "jak dorosnę, zostanę Carrie Bradshaw".

Dzisiaj wiem, że nią nie zostanę, prędzej zostanę Ally McBeal, jednak cząstka z Carrie była, jest i będzie - czyli potrzeba złożenia gdzieś swoich przemyśleń, a może nawet podzielenia się z nimi.

Nie należę do osób mocno ekstrawertycznych ani nie mam potrzeby pisania pamiętnika, podziwiam więc tę fikcyjną postać spod pióra Candance Bushnell, że te najintymniejsze myśli potrafiła zdradzić.

Dla mnie blog to jednak spostrzeżenia z życia codziennego, forma felietonu pisanego przez amatorkę.

Obawiam się jednak, że bycie bloggerem stanie się wkrótce zbyt mainstreamowe.

Dlatego zaczynam już dziś, drżąc cała w spazmach, że niedługo co druga osoba nie będzie pisała bloga.

A piszę najbardziej hipsterską z czcionek - helveticą. Mam nadzieję, że reguła: "cokolwiek napiszesz helveticą na ładnym zdjęciu będzie wyglądało mądrze".